Πριν απο κάποια χρονια παρακολουθώντας μια ταινία του γαλλικού κινηματογράφου, της οποίας το όνομα μου διαφεύγει ΕΠΙ του παρόντος, συγκράτησα μια φράση: σημασία λεει δεν έχει η πτώση αλλα η πρόσκρουση.... Βιώνοντας καθημερινά διάφορα περιστατικά που φτάνουν στα όρια της παρανοιας αναρωτιόμαστε που θα φτάσουμε τελικά.
Ο σπιτονοικοκυρης μου σήμερα πήγε σε ένα γιατρό για να πάρει μια βεβαίωση για το παιδί του που ασχολείται με τον αθλητισμό και τη με το μπάσκετ....90ευρω παρακαλώ...πως αντιστεκομαστε λοιπόν, διερωτώμαι:
1) γράφεις τον ιατρό στα παλιότερα των υποδημάτων και του λες δε σε πληρώνω;
2) τα δίνεις σε δόσεις;
3) του τα δίνεις κι ας είναι τα τελευταία για να τη βγάλεις;
4) παίρνεις το παιδι και φεύγεις στερώντας του κατ επέκταση μια καθ´ολα δημιουργική απασχόληση;
Η απάντηση είναι για τον καθένα μας εντελώς υποκειμενική.
Καταλήγοντας αναρωτιόμαστε είτε σιωπήρα είτε δυνατά: πέφτουμε ή προσκρουσαμε...;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου